ks. Generał Jacob Nampudakam SAC
22 września, 2012
Przede wszystkim szczere gratulacje i podziękowania dla Polskiej Krajowej Rady
Koordynacyjnej za zorganizowanie Kongresu tej skali, poświęconemu pallotyńskiemu
charyzmatowi Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Chcemy podjąć refleksję nad
Zjednoczeniem jako „domem wiary” zwłaszcza w świetle nawoływania Kościoła do nowej
ewangelizacji oraz w obliczu Roku Wiary ogłoszonego przez Ojca Świętego, który
rozpocznie się w październiku 2012 r. Cała Rodzina Pallotyńska jest wam wdzięczna za
wasze oddanie naszemu Założycielowi, św. W. Pallottiemu, i jego charyzmatowi. Realizacja
marzenia Pallottiego dotycząca jego dzieła i Kościoła stała się naszą wspólną
odpowiedzialnością, a wydarzenie, w którym uczestniczymy, będzie kolejnym ważnym
krokiem w tym kierunku.
Czym właściwie jest Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego? To pytanie nie jest nam
obce. Jest ono ciągle zadawane w całym pallotyńskim świecie. Mogę o tym zaświadczyć,
opierając się na doświadczeniach wizytacji odbywanych w różnych krajach i rozmaitych
jednostkach naszego Stowarzyszenia. Pytanie to nie powinno budzić w nas strachu ani
zdenerwowania. Wskazuje ono raczej na wielkość profetycznej inspiracji św. Wincentego. Z
tego też powodu nie jest nam łatwo znaleźć ekspertów od Pallottiego, którzy umieją
odpowiedzieć na wszystkie pytania z całkowitą jasnością i w sposób autorytatywny. Wszyscy
jesteśmy jeszcze raczej w trakcie odkrywania, uczenia się, doświadczania. Jest to nasz
obowiązek i nie możemy pozostawiać go innym.
I. Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego domem wiary
Co do zasadniczych elementów Zjednoczenia, to mamy wiele dokumentów, które je
opisują. Naturę Zjednoczenia pięknie ujmuje Statut Generalny ZAK: „Zjednoczenie
Apostolstwa Katolickiego, jako dar Ducha Świętego, jest komunią wiernych, którzy
zjednoczeni z Bogiem i pomiędzy sobą, żyjąc według charyzmatu św. Wincentego
Pallottiego, pobudzają współodpowiedzialność wszystkich ochrzczonych za ożywianie wiary,
za rozpalanie miłości w Kościele i świecie i za doprowadzenie wszystkich do jedności w
Chrystusie” 1
.
Mimo to ogromna większość członków nadal daje różne odpowiedzi na pytanie o
Zjednoczenie. Oto niektóre z nich, zawierające wprawdzie elementy prawdy, ale z pewnością
nie całą prawdę o Zjednoczeniu.
1. ZAK oznacza wzmocnienie pozycji laikatu w Kościele: Kościoła jednak nie można
ograniczyć jedynie do laikatu. Moim zdaniem Zjednoczenie nie może wzrastać i
rozwijać się bez wydatnej pomocy jego wspólnot centralnych.
1 Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, Statut Generalny, Rzym 2008, n. 1.
2
2. ZAK oznacza SAC. Niewątpliwie Stowarzyszenie ma do odegrania istotną rolę w
realizacji Zjednoczenia, lecz samo Stowarzyszenie nie jest Zjednoczeniem.
3. Członkowie Stowarzyszenia, Siostry Pallotynki i osoby świeckie wspólnie tworzą ZAK.
Owszem, te trzy człony są ważne dla Zjednoczenia, ale jest w nim coś więcej. Jest ono
darem w służbie Kościoła.
4. Zjednoczenie tworzą świeccy, którzy złożyli akt zobowiązania apostolskiego. Niektórzy
członkowie są skłonni myśleć, że celem Zjednoczenia jest posiadanie jak największej
liczby świeckich, którzy złożyli zobowiązanie apostolskie. Są oni ważną częścią
Zjednoczenia, ale nie wszystkim. Osobom tym należy umożliwić zaangażowanie się w
misję Kościoła, inspirowaną zawsze duchem naszego Założyciela.
5. Ustanowienie struktur, które przewiduje Statut Generalny, stanowi zasadnicze zadanie
Zjednoczenia. Stworzenie struktur: Generalnych Rad Koordynacyjnych, Krajowych
Rad Koordynacyjnych, zebrań, kongresów, sekretariatów itd. jest konieczne, lecz choć
struktury są istotne, zasadniczym celem ZAK jest formacja autentycznych apostołów
Jezusa.
Jądro pallotyńskiego charyzmatu wydaje się mieć głęboki związek ze słowem „apostoł”.
Bóg nieskończonej miłości i miłosierdzia posyła Jezusa jako Apostoła Ojca Przedwiecznego.
Wszyscy jesteśmy powołani do naśladowania takiego Jezusa, Apostoła Ojca Przedwiecznego.
Dlatego całe życie Jezusa ma być jedyną regułą dla Pallotynów i Pallotynek. Być
autentycznymi apostołami Jezusa to powołanie i misja każdego z nas. Jak powiedział sam
Pallotti: „Każdemu więc Bóg przykazał troszczyć się o wieczne zbawienie bliźniego. A
ponieważ w wypełnianiu tego przykazania winniśmy naśladować Jezusa Chrystusa, który
jest Apostołem Ojca Przedwiecznego, przeto życie Jezusa Chrystusa, będące Jego
apostolstwem, ma być dla każdego wzorem apostolstwa. A że wszyscy są wezwani i, co
więcej, zobowiązani do naśladowania Jezusa Chrystusa, przeto wszyscy powołani są do
apostolstwa stosownie do swojego stanu i zawodu” 2
. Jest to również przesłanie otrzymane
od Jana Pawła II w jego homilii wygłoszonej w kościele San Salvatore in Onda w Rzymie 22
czerwca 1986 r. : „Utwierdzajcie się dalej w tym zobowiązaniu, aby to, co w duchu
proroczym zapowiedział Wincenty Pallotti i co autorytatywnie potwierdził Sobór
Watykański II stało się szczęsną rzeczywistością, i by wszyscy chrześcijanie byli
autentycznymi apostołami Chrystusa w Kościele i świecie!” 3
Zatem ZAK to nie cel sam w sobie. To dla nas środek, narzędzie, „sposób bycia” i
przeżywania chrześcijaństwa. Zjednoczenie próbuje stworzyć w Kościele siłę apostolską
autentycznych apostołów Jezusa przez ożywianie wiary i rozpalanie miłości w sercach ludzi.
Nie chodzi tu po prostu o stworzenie oddzielnej pallotyńskiej grupy; jest to ożywiona
duchowo i apostolsko grupa osób, które nieustannie pracują, aby wypełnić swe apostolskie
2
Św. Wincenty Pallotti, Wybór pism, t. I, Pallottinum 1978, s. 39.
3 Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, Statut Generalny, dz. cyt., s. 12.
3
powołanie i misję w Kościele i w świecie. W tym sensie możemy uważać Zjednoczenie za
dom wiary.
Za niezbędne dla realizacji charyzmatycznej wizji naszego Założyciela musimy uznać
następujące czynniki:
2. Rozeznawanie znaków czasu
Charyzmat ma znaczenie na tyle, na ile jest w stanie odpowiadać na potrzeby czasu.
Profetyczna wizja Pallottiego zrodziła się jako odpowiedź na potrzebę „ożywiania wiary i
rozpalania miłości” w silnie antyklerykalnym, zeświecczonym świecie jego czasów. My
dzisiaj stajemy wobec niemal dokładnie takiej samej sytuacji. Z jednej strony, istnieje wielka
potrzeba głoszenia Ewangelii milionom ludzi, którzy nie mieli okazji usłyszeć Dobrej
Nowiny zwłaszcza na kontynencie afrykańskim i azjatyckim. Z drugiej strony, pilnie
potrzeba nowej ewangelizacji mocno zsekularyzowanego, indywidualistycznego świata
zachodniego, który chełpi się kulturą chrześcijańską. Istnieje również odwieczna potrzeba
budzenia na nowo ducha miłosierdzia, aby w ziemskich dobrodziejstwach mogły mieć udział
także miliony biednych i pokrzywdzonych na świecie. Sytuacje i potrzeby krajów,
kontynentów i kościołów lokalnych są całkowicie odmienne i stąd pierwszym krokiem
powinno być rozeznawanie znaków czasu i adekwatna odpowiedź na nie poprzez twórcze i
odważne zinterpretowanie i realizację naszego charyzmatu. To będzie pierwszy niezbędny
krok w kierunku nowej ewangelizacji ad intra i ad extra.
2. Wewnętrzna droga duchowa
Nie zapominajmy, że charyzmat pallotyński był owocem intensywnej drogi duchowej
świętego. Pisma Pallottiego są bardzo wymownym świadectwem głębi jego doświadczenia
duchowego i mistycznego oraz jego zaangażowania się w apostolstwo. Jego pragnienie
całkowitego przekształcenia się w Jezusa, Apostoła Ojca, nie znajduje sobie równych w
pismach mistycznych. Czasami mamy tendencje, aby redukować Zjednoczenie do pewnego
rodzaju konstruktu teologicznego, intelektualnego czy nawet prawnego bez głębokiej
zawartości duchowej. Nie zasmakowawszy w duchowym doświadczeniu Pallottiego, nie jest
się w stanie zrozumieć, co mamy na myśli mówiąc o Zjednoczeniu. Dlatego
pierwszoplanowym zadaniem powinno być dla nas przejście duchowej drogi z Pallottim dla
głębszego zaangażowania się w apostolstwo w służbie Bogu i ludziom. Jak stwierdza Statut
Generalny: „Specyficzna duchowość Zjednoczenia wyraża się w naśladowaniu Chrystusa,
Apostoła Ojca Przedwiecznego. Żyjąc w duchu wiary i miłości, członkowie Zjednoczenia
trwają w jedności z Chrystusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, obecnym pośród nich
(por. Mt 18,20); starają się naśladować jego miłość względem Ojca i względem wszystkich
ludzi i pragną jak najdoskonalej urzeczywistniać w dzisiejszym świecie Jego styl życia i
apostolstwa” 4
. Powracanie do życia samego Jezusa, życie wartościami ewangelicznymi w
4 Tamże, n. 19.
4
codzienności to jedyna droga do ewangelizowania siebie i całego Kościoła. Wszystko
zaczyna się od osobistego nawrócenia, przemiany serca, metanoi, tak jak chciał tego Jezus.
3. Spojrzenie Pallottiego na Kościół
Wszyscy wiemy, że model Kościoła u Pallottiego to model komunii, uczestnictwa, co
w jego czasach było nowością, a po Soborze Watykańskim II stało się powszechną wizją.
Jesteśmy również świadkami, że pomimo odwagi i wizji Vaticanum II taki model komunii w
wielu częściach świata jest nadal marzeniem. Dlatego dla Rodziny pallotyńskiej praca nad
realizacją takiego modelu Kościoła to wdzięczne zadanie. Uprzywilejowanym miejscem
realizacji Zjednoczenia jako domu wiary są parafie. W takiej wizji Kościoła parafia stanowi
miejsce, gdzie każdy wierny może wypełniać swe apostolskie powołanie jako apostoł Jezusa.
Eklezjologia komunii powinna stać się podstawą naszej osobistej mentalności apostolskiej,
jak i mentalności naszych wspólnot oraz całej Pallotyńskiej Rodziny.
4. Wieczernikowy model formacji w Zjednoczeniu
Jedną z najpilniejszych potrzeb jest dzisiaj opracowanie atrakcyjnej i praktycznej
pedagogiki formacji w ZAK. Może będziemy musieli poszukać różnych modeli formacji w
zależności od sytuacji poszczególnych krajów. Jednak istotne elementy będą musiały
pozostać te same. Inspiracje i wskazówki do formacji w ZAK możemy zaczerpnąć z
oryginalnego obrazu Wieczernika przedstawionego przez samego Założyciela. Mamy prawo
nazwać go „pedagogiką Wieczernika” lub „wieczernikowym modelem formacji ZAK”. Oto
niektóre z elementów tego modelu:
a) Duch Święty – twórczy, przemieniający Duch jako główny podmiot formacji;
b) Maryja Królowa Apostołów jako duchowa przewodniczka i przykład;
c) Pokój na górze, który symbolizuje wspólnotę wierzących przebywających razem;
d) Słuchanie słowa Bożego i łamanie Chleba w duchu współuczestnictwa i braterstwa;
e) Wewnętrzna przemiana osób w apostołów Jezusa jako doświadczenie przemieniające;
f) Wyjście z Wieczernika apostołów i misjonarzy, by dawać świadectwo o Dobrej
Nowinie;
g) Duchowość i charyzmat św. Wincentego Pallottiego jako inspiracja oraz podstawa
duchowa i apostolska. Dlatego można powiedzieć, że Zjednoczenie Apostolstwa
Katolickiego, które najlepiej ilustruje obraz Wieczernika, jest rzeczywiście „domem
wiary”, gdzie apostołowie Jezusa formują się i skąd są posyłani. Wieczernik zatem
może i powinien stać się jądrem formacji pallotyńskiej na wszystkich poziomach.
5. Zaangażowanie misyjne
Apostołowie nie pozostali zamknięci w Wieczerniku. Przemienieni wewnętrznie
poszli aż na krańce świata głosić Dobrą Nowinę. Doświadczenie Wieczernika daje silny
dynamizm misyjny, przynagla wewnętrznie. W istocie miłość z samej swej natury przynagla
5
osobę do wyjścia ze swoich spraw ku Bogu i innym ludziom. Stąd wzięło się nasze motto:
„Miłość Chrystusa przynagla nas”.
Jeśli Zjednoczenie ma być atrakcyjne i liczyć się jako środek formacji do
autentycznego chrześcijaństwa, to za formacją musi iść konkretne zaangażowanie misyjne. W
przeciwnym razie będzie to tylko pobożne myślenie. Chrześcijańskie zaangażowanie mierzy
się konkretnymi czynami miłosierdzia, jak słyszymy o tym w opisie Sądu Ostatecznego (por.
Mt 25,31-46). „Byłem spragniony, a daliście mi pić, byłem przybyszem, a przyjęliście
mnie…” Są to najzwyklejsze, najbardziej przyziemne sytuacje. Uświadomienie sobie tego
podpowiedziało Pallottiemu, aby stawał się wszystkim dla wszystkich. Jego modlitwa jest
równie konkretna. „Chciałbym stać się pokarmem, by nasycić głodnych, odzieżą, by
przyodziać nagich, napojem, by orzeźwiać spragnionych…5
”
Na świecie jest tak wiele potrzeb. Zewsząd rozlega się krzyk o pomoc. Rodzaj tych
potrzeb może różnić się nieznacznie w zależności od miejsca, ale natura ludzka pozostaje ta
sama. W krajach rozwiniętych tyle jest duchowego ubóstwa. Tyle zranień i potrzeb
materialnych obserwujemy w krajach rozwijających się i rozwiniętych. W wielu biednych
państwach panuje straszliwe ubóstwo, a ciągłe wojny pogłębiają jeszcze ich nędzę.
Duchowość, która nie troszczy się o człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boże
nie może być autentyczna. Dlatego każdy członek Zjednoczenia, jeśli chce być prawdziwym
apostołem Chrystusa, będzie musiał czynić to, co jego Mistrz. Nie ma innej misji niż misja
Jezusa. Żyć duchowością pallotyńską znaczy być napełnionym Duchem Jezusa, Apostoła
Ojca Przedwiecznego. A to oznacza stałą świadomość bycia posłanym, życia dla Innego i dla
innych. Pamiętajmy więc, że bez ducha misyjnego czeka nas stagnacja i śmierć.
II. Konkretne wyzwania
Jeśli chcemy zrealizować nasze marzenie o uczynieniu Zjednoczenia „domem wiary”,
mamy do wykonania parę konkretnych zadań. Jako plan działania chciałbym podać
następujące sugestie:
a) Pełniej odkryć św. Wincentego Pallottiego – „skarb nieodkryty”: Nie przesadzam, jeśli
mówię, że nasz Założyciel jest w dużej mierze „nieodkrytym skarbem” nie tylko w Rodzinie
Pallotyńskiej, lecz także w całym Kościele. Jak to się stało, że ten święty obdarzony taką
głębią zarówno w wymiarze duchowym, mistycznym, teologicznym jak i apostolskim
pozostaje tak mało znany? Największą przeszkodą w realizacji Zjednoczenia jest brak
gruntownej wiedzy i miłości do św. Wincentego Pallotiego. Odnosi się to szczególnie do
członków wspólnot centralnych Zjednoczenia. W ostatnich latach następuje wprawdzie
wzrost świadomości tego, kim jest Pallotti i czym jest jego charyzmat, lecz do przejścia
mamy jeszcze bardzo długą drogę.
b) Nie można zrozumieć ZAK-u bez znajomości Pallottiego: Niemożliwe jest zrozumienie, co
mieści się pod pojęciem Zjednoczenia bez znajomości i bez doświadczenia duchowości i
5
Święty Wincenty Pallotti, Wybór pism, t. III, s. 58.
6
charyzmatu samego Pallottiego. Z mojego doświadczenia wyniesionego z wielu kursów
formacji pallotyńskiej w Rzymie mogę zaświadczyć, że uczestnicy byli zawsze bardzo
chłonni, gdy prezentowaliśmy duchowość i charyzmat pallotyński. Natomiast przy
przedstawianiu Zjednoczenia zadawano niezliczoną ilość pytań. Solidna wiedza i
doświadczenie bogatego dziedzictwa duchowego i apostolskiego naszego Założyciela będzie
pierwszym krokiem we właściwym kierunku.
c) Nie sprowadzać Zjednoczenia do zwykłego konstruktu intelektualnego lub prawnego: Dla
wielu członków barierą stał się Statut Generalny Zjednoczenia. Musimy przyznać, że Statut
mówi głównie o strukturalnych i prawnych aspektach Zjednoczenia. Uważny czytelnik może
znaleźć tam także informacje o jego rozwoju w historii, naturze, misji i organizacji. Ten statut
z pewnością jest potrzebny. „Ciała i krwi” powinno mu jednak nadać wprowadzenie bardziej
duchowych i apostolskich treści oraz żywych doświadczeń.
d) Wypracować modele formacyjne ZAK: Trzeba czynić wysiłek uczenia się na podstawie
żywych doświadczeń Zjednoczenia na całym świecie. W przeciwnym razie istnieje
niebezpieczeństwo zredukowania Zjednoczenia do jakiegoś teoretycznego tworu, posługując
się wciąż tym samym językiem i terminologią. Należy stworzyć modele formacyjne oparte na
żywym doświadczeniu Zjednoczenia. Aby to zrobić, musimy wszyscy być bardziej otwarci na
doświadczenie międzynarodowe. Potrzeba, aby Pallotti i jego charyzmat były nieustannie
interpretowane w zależności od kultur i sytuacji. Do tego wymagana jest spora kreatywność.
e) Potrzeba dalszych studiów i badań nad pallotyńskim charyzmatem: Na tym polu trzeba
zrobić dużo więcej. Powinna istnieć możliwość dalszych studiów i badań poświęconych
duchowym, teologicznym i pastoralnym aspektom pallotyńskiego charyzmatu. Zjednoczenie
nie jest ukończonym projektem gdy chodzi o jego zrozumienie i realizację. Poprzez uznanie
go przez Kościół Powszechny 28 października 2003 r. otrzymaliśmy definitywną odpowiedź
co do jego autentyczności i znaczenia dla całego Kościoła. Lecz daleko nam jeszcze do jego
zrozumienia i praktycznego pastoralnego zastosowania. Wyruszyliśmy dopiero w odkrywczą
podróż. To sympozjum, na przykład, jest poważnym przyczynkiem do tego. Niezwykle pilną
kwestią jest temat nowej ewangelizacji świata zachodniego. Rodzi się pytanie: jak ZAK
może odpowiedzieć na to wyzwanie? Osobiście jestem przekonany, że Zjednoczenie jest
istotną i właściwą odpowiedzią na to wyzwanie w Kościele. Jako asystent kościelny
Zjednoczenia chciałbym zająć się w przyszłości tym tematem z pomocą najlepiej
przygotowanych i doświadczonych ekspertów od Pallottiego, teologów, pasterzy i
formatorów z Rodziny Pallotyńskiej
f) Publikacja literatury pallotyńskiej: Jeśli chcemy poznać Pallottiego, to powinniśmy
rozpowszechniać pallotyńską literaturę we wszystkich oficjalnych językach pallotyńskiego
świata. Choć podjęto już pewne kroki, nasze wysiłki w tym względzie powinny być bardziej
zorganizowane. Jest to jedna z dziedzin, w którą mogą się zaangażować wszyscy – poprzez
tworzenie nowych materiałów, tłumaczenie ich na różne języki oraz znajdowanie środków na
ich publikację.
7
g) Instytuty Pallottiego jako centra studiów i badań nad pallotyńskim charyzmatem: Instytut
Pallottiego w Rzymie jak i tworzące się instytuty w Brazylii, Polsce, Niemczech, Indiach i
Kamerunie mają stać się ośrodkami studiów i badań dla całej rodziny pallotyńskiej.
h) Pallotyńskie instytuty akademickie jako centra formacji w duchu naszego charyzmatu:
Nasze wyższe instytuty teologiczne w Polsce, Brazylii, Niemczech i Indiach z pewnością
powinny mieć pallotyński profil gdy chodzi o program nauczania i wykładaną teologię. Bez
takiego profilu nasze wyższe seminaria będą jak seminaria diecezjalne, nie mając nic
szczególnego, co można by zaoferować lokalnemu Kościołowi.
i) Kursy formacji pallotyńskiej w Rzymie: Po wielu wysiłkach, we współpracy z wieloma
prowincjami/regiami jak również dzięki specjalnemu wkładowi finansowemu Generalatu
Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego oraz Włoskiej Prowincji SAC pw. Królowej
Apostołów, udało nam się utworzyć Międzynarodowe Centrum Formacji Pallotyńskiej
(Wieczernik) przy via Ferrari w Rzymie. Przez ostatnich pięć lat prowadzonych było wiele
kursów dla współbraci i sióstr Rodziny Pallotyńskiej. Jest także roczny kurs pallotyńskiej
duchowości, w którym w tym roku będzie również uczestniczyć kilku świeckich członków
ZAK. W Rodzinie pallotyńskiej kształtuje się nowa kultura międzynarodowej i
międzykulturowej formacji. Naszym celem dzisiaj powinno być formowanie uniwersalnych i
otwartych ludzi Zjednoczenia, wiernych uniwersalnemu duchowi naszego Założyciela.
Powinniśmy dążyć do wychowania nowego pokolenia pallotynów, którzy będą w stanie
przejść ponad barierami kultury, języka i zwyczajów. Powinniśmy dzielić się darami łaski i
natury pomiędzy wszystkimi jednostkami i członkami Rodziny Pallotyńskiej dla wspólnego
dobra naszego pallotyńskiego dziedzictwa i Kościoła Powszechnego.
j) Pallotyńskie Centra Pastoralne: Na świecie istnieje bardzo wiele pallotyńskich ośrodków
pastoralnych. Niektóre z nich powstały po to, by animować i koordynować różne działania
duszpasterskie w duchu pallotyńskim. Niestety, tylko nieliczne są w stanie spełniać to
zadanie. Powinniśmy pracować nad stworzeniem zespołów animatorów działających
rzeczywiście w duchu Zjednoczenia oraz zająć się pracami duszpasterskimi specyficznymi
dla naszego charyzmatu. Pierwszeństwo powinniśmy dać formacji laikatu do efektywnego
udziału w misji Kościoła. Tego rodzaju centra powinny mieć u podstaw wizję Kościoła opartą
na współuczestnictwie. A dalej, „wzajemne słuchanie siebie i współpraca muszą być
podstawą naszego stylu życia apostolskiego” 6
.
k) Większa współpraca pomiędzy wspólnotami centralnymi Zjednoczenia: Jest
niepodważalnym faktem, że wspólnoty centralne Zjednoczenia mają dodatkową
odpowiedzialność za realizację naszego charyzmatu. Poczucie tej wspólnej odpowiedzialności
wciąż rośnie, na przykład wśród członków Rad Generalnych w Rzymie. Zapoczątkowaliśmy
6
Por. Séamus Freeman, W dynamice wierności. List Rektora Generalnego do wszystkich członków SAC, Rzym
1996, n. 34.
8
doroczne spotkania trzech Rad Generalnych z Generalną Radą Koordynacyjną ZAK w
Rzymie. Taka praktyka powinna być także wprowadzona na poziomie krajowym.
Zjednoczenie i członkowie wspólnot centralnych to nie oddzielne rzeczywistości.
Zjednoczenie nie jest czymś stojącym poza, z daleka od wspólnot centralnych. Jest to ta sama
rzeczywistość. Dlatego musi istnieć większa współpraca na wszystkich poziomach zarówno
członków, struktur jak i części składowych.
Zakończenie
W Rodzinie Pallotyńskiej rodzi się wiele wyzwań i pytań dotyczących Zjednoczenia.
Powinniśmy dążyć do uformowania nowego pokolenia członków ZAK, którzy będą
przepojeni duchem naszego Założyciela i chętni do realizacji jego charyzmatu w służbie
Kościoła i całej ludzkości.
Cel ten osiągniemy jedynie wtedy, gdy uda nam się pomnożyć nasze wysiłki, ufając
zawsze w prowadzenie Ducha Świętego, aby odkryć i wcielić w sposób najbardziej konkretny
duchowe i apostolskie bogactwa, jakie są zawarte w pallotyńskim charyzmacie. Wówczas
ZAK stanie się „ewangeliczną trąbą” zapraszającą wszystkich do apostolstwa katolickiego w
Kościele. Według naszego Założyciela Zjednoczenie ma stale pozostawać w Kościele Jezusa
Chrystusa „ewangeliczną surmą, która wszystkich wzywa, wszystkich zaprasza, która
rozbudza gorliwość i miłość u wszystkich wiernych należących do każdego stanu, zawodu i
stanowiska”
7
. Aby to robić, my sami musimy najpierw zostać przemienionymi w
autentycznych apostołów Jezusa, idących za inspiracją i przewodnictwem naszego
Założyciela, św. Wincentego Pallottiego. Proces formacji pallotyńskiej ma nam pomóc w
naśladowaniu niesłabnącego zapału Apostoła Ojca, Jego niegasnącego pragnienia chwały
Bożej i zbawienia dusz. Dlatego życie naszego Pana Jezusa Chrystusa jest naszą regułą. W
różnych okolicznościach dnia, od myśli do pragnień, od pragnień do miłości, od miłości do
ufności mamy naśladować kontemplację i czyny Jezusa Chrystusa 8
. Mówiąc krótko, ZAK
powinno stać się „domem wiary” dla wszystkich wiernych.
Zakończę to wystąpienie przesłaniem Przewodniczącego Papieskiej rady ds.
Świeckich, Jego Ekscelencji ks. Abpa Stanisława Ryłki z okazji podpisania Dekretu
erekcyjnego Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego w Watykanie, 14 listopada 2003 r.:
„Prawie dwusetletnia historia waszego zrzeszenia przyniosła Kościołowi bogate owoce
świętości i apostolstwa. Dzisiejszym aktem Stolica Apostolska pragnie dać wyraz nowemu
zaufaniu względem Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego. Niech ono będzie równocześnie
bodźcem do zaangażowania w służbę Kościołowi w przyszłości.”
9
Teraz właśnie jest
moment do działania!
Ks. Jacob Nampudakam SAC, Rektor Generalny
7
Św. Wincenty Pallotti, Wybór pism, t. I, s. 238.
8
Por. Ratio Institutionis Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego, Rzym 2004, n. 90.
9 Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, Statut Generalny, s. 58.